5 самых распаўсюджаных памылак падчас споведзі
Вельмі лёгка зрабіць памылку падчас споведзі або падрыхтоўкі да гэтага сакрамэнту. Аб пяці самых «папулярных» распавядае а. Дарыюш Пюркоўскі SJ.
1. «У мяне няма ніякіх грахоў»
Адна з самых сур’ёзных перашкодаў для прыняцця Божай Міласэрнасці — прыступаць да споведзі з перакананнем, што на самой справе я не маю ніякага граху, хіба што нязначныя «правіны». Адмаўленне ці апраўданне — таксама маска граху.
Звычайна пенітэнт «выхваляецца», як фарысей з прыпавесці Езуса, не забіў, не скраў, не чужаложыў, што моліцца, ходзіць на Імшу, і ўсё ў яго ў парадку. Сапраўды, можа быць, што многія рэчы «у парадку». Аднак праблемай з’яўляецца глыбока прыхаваная пастава — вера ў невінаватасць. Святыя лічылі сябе грэшнікамі, хоць у іх не было сур’ёзных грахоў. «Усхваленне» можа абапірацца на ілюзіі і слепату. Гэта абарона перад прыняццем ласкі.
2. «Я выконваю запаведзі, гэтага дастаткова»
Многія людзі забываюць, што хрысціянін пакліканы не толькі пазбягаць граху, але перш за ўсё рабіць дабро. Мы можам не парушаць запаведзі, што з’яўляецца мінімальным; але заўсёды мы робім дабро, якога Бог чакае ад нас? А як мы выконваем патрабаванні нашага паклікання: мужа, жонкі, святара, манахіні, самотнай асобы?
Мы вельмі рэдка спавядаемся з занядбання дабра. Прыкладам такой пагарды з’яўляецца левіт і святар у прыпавесці пра добрага Самараніна, якія прайшлі міма параненага, хоць бачылі яго. Гэтак жа, нядбайнасць у адносінах да развіцця веры, засяроджванне на ўласных недахопах, патрабавальнасць, адсутнасць падзякі не дазваляюць дзяліцца дабром, што было нам даверана, каб перадаць яго іншым.
3. Захаванне формул
Формулы, якія выкарыстоўваюцца падчас споведзі — часта вывучаны ў пачатку ініцыяцыі веры, у дзяцінстве, — гэта толькі формулы, якія прывучаюць, дапамагаюць дзіцяці выказаць сябе. Затое з цягам часу, часам, пад уплывам духоўнага абуджэння ці іншага звароту, можа нарадзіцца больш індывідуальны падыход да споведзі. І гэта вельмі добра.
Важна, каб у ёй была шчырасць, спагада, жаданне змяніцца. А то, як гэты ўнутраны стан чалавек выкажа ў словах, ужо залежаць ад яе адчувальнасці і магчымасцяў. Калі хто-небудзь хоча выказаць свой боль і шкадаванне ўласнымі словамі, то не павінен саромецца.
4. Страх перад духоўнікам
Часта вернікаў паралізуе страх або сорам перад духоўнікам, што ён будзе ведаць іх грахі, якія ён запомніць, што скарыстаецца імі, будзе дрэнна думаць пра пенітэнта. Па-першае, грэх не атракцыён, які павінен займаць увагу і памяць спаведніка. Хутка вылятае з галавы. Па-другое, кожны духоўнік таксама грэшнікам, які грэшыць падобнымі грахамі, і сам мае патрэбу ў літасці.
Па-трэцяе, святар таксама вызнаецца. Толькі неспрактыкаваны святар, не ведае сваіх слабасцяў, можа дзівіцца, калі чуе пра чужыя грахі. У пераважнай большасці святароў узнікае, хутчэй, спачуванне і разуменне.
5. Утойванне цяжкага граху
Часам здараецца, што ўзнікае падступная д’ябальская спакуса, калі пенітэнт хавае важны і цяжкі грэх, каб «выцягнуць» са спаведніка адпушчэнне грахоў. Калі духоўнік не здагадаецца, не распытае, то можа ўдзяліць адпушчэнне грахоў. Але такая споведзь будзе несапраўднай, таму што сакрамэнт — не аўтамат для кавы, у якім дасягнення эфекту не залежыць ад унутраных адносін і стаўлення чалавека.
Паводле catholicnews.by
Меткі: Пакаянне