У свята Ахвяравання Пана, 2 лютага, у Каталіцкім Касцёле адзначаецца Сусветны дзень кансэкраванага жыцця. У гэты час мы звяртаем асаблівую ўвагу на сведкаў прысутнасці Бога ў свеце – на манаскіх сясцёр і братоў, а таксама асоб, якія абралі індывідуальнае кансэкраванае жыццё па-за кляштарам.
На жаль, сёння часта можна пачуць меркаванне, што Касцёл перажывае крызіс пакліканняў. Можам назіраць, што грамадскае ўспрыманне манаства з цягам часу нарадзіла пэўныя стэрэатыпы.
Магчыма, гэта з’яўляецца адной з прычын таго, чаму вернікам, якія адчулі прагненне прысвяціць сябе Богу, часам не стае адвагі зрабіць гэты крок. Разбіраюцца ў здагадках і аспрэчваюць іх кансэкраваныя асобы, якія служаць у Гродзенскай дыяцэзіі.
“Хіба пайду ў кляштар”. “А можа, я павінен стаць святаром?” Такія думкі паяўляюцца ў многіх хлопцаў і дзяўчат. Гэта можа быць голас паклікання, але гэта можа быць і простае жаданне пазбавіцца ад штодзённых праблем.
Тысячы чалавек прыходзілі да Езуса, каб слухаць Яго, каб паглядзець на знакі, якія Ён чыніў, і каб пад Яго ўплывам змяніць сваё жыццё. Але толькі некаторыя пачулі ад Яго непасрэдна скіраваныя словы “Ідзі за мной”. Такім чынам Хрыстус клікаў для “асаблівых заданняў” у супольнасці Яго паслядоўнікаў. Ён гэта робіць і далей. Як пачуць і распазнаць Яго голас? Адкрыць, што Ён прамаўляе да мяне? Што зрабіць, каб не абмінуць Яго пакліканне? На што звярнуць увагу?
Тэма бацькоўства і рэалізацыі мужчынскага паклікання ва ўсе часы была важнаю і актуальнаю, а ў наш час, калі ў Касцёле назіраецца своеасаблівы «мужчынскі крызіс», праблема душпастырства сярод мужчынаў набывае асаблівую вастрыню. Пра гэта мы пагутарылі з Паўлам Шарэйкам, аніматарам рэлігійнай супольнасці «Мужчыны святога Юзафа».
1 сакавіка, у Папяльцовую сераду, католікі распачнуць перыяд 40-дзённага посту, які дазваляе больш шырока адкрыцца на прыняцце Божай ласкі. Згодна з навучаннем Каталіцкага Касцёла, гэта час пакаяння і навяртання, а таму цудоўная нагода, каб выбрацца ў “духоўную спартзалу”. Унутраныя нагрузкі павінны выражацца праз канкрэтныя выбары і ўчынкі, перамяненне жыцця і вяртанне да запавета з Богам, што быў разарваны па прычыне граху.
Пасля святаў Божага Нараджэння ў парафіях праходзіць традыцыйная «Каляда». Аднак, як паказвае практыка, не ўсе добра ўсведамляюць, дзеля чаго святары ходзяць па дамах вернікаў.
Цяпер, калі рытм жыцця чалавека расце, а час становіцца адным з найважнейшых рэсурсаў, вялікую папулярнасць набывае так званы тайм-менеджмент, уменне размяркоўваць свой час. Існуе мноства розных методыкаў тайм-менеджменту, і ў цэлым яны заснаваныя на прынцыпе раздзялення справаў па іх важнасці, складанасці, часе, патрэбным для іх выканання. Вядомы хрысціянскі псіхолаг сястра Паўла Бобер MSF у адной з лекцый, прысвечаных настаўніцтву, гаворыць аб нясталым настаўніцтве, і гэта напрамую датычыць нясталай пазіцыі ў працы і размеркаванні свайго часу. Прапануем вам урывак з гэтай лекцыі.
Паставы і жэсты ў літургіі маюць сваю сімволіку. Таксама і чалавечае цела мае сваё значэнне ў літургіі. Агульныя ўводзіны ў Імшале звяртаюць увагу на той факт, што “аднолькавая пастава цела, якая павінна захоўвацца ўсімі ўдзельнікамі, – гэта знак еднасці членаў хрысціянскай супольнасці, сабраных на святую Літургію, бо яна выяўляе і падтрымлівае думкі і пачуцці ўдзельнікаў“ [Агульныя ўводзіны для Рымскага Імшала, 42].
Як знешняе захаванне чалавека заўсёды паказвае яго ўнутраны настрой, так і ў літургіі знешняе выконванне пэўных жэстаў з'яўляецца праявай ўнутранага досведу. З іншага боку, прыняцце знешніх пастаў неабходна для абуджэння і развіцця ў сабе ўнутраннога культу Бога. Культ сваёй натуры мае цэласны характар – тычыцца як ўнутранага міра чалавека, так і яго цела. Падобна таму, як людзі паказваюць сваю любоў і пачуцці з дапамогай жэстаў, так і ў літургіі паставы і жэсты з'яўляюцца знакам любові да Бога. Менавіта таму так важна, каб яны захаваліся і выконваліся з пяшчотнай стараннасцю, глыбокай пашанай і засяроджаннасцю. Асабліва гэта датычыць нас, слуг Алтара, па прыкладу якіх мае паступаць уся літургічная супольнасць.
Чым адрозніваецца пастава ад жэсту? Пастава адносіцца да станаўлення ўсяго цела, жэст – яго часткі: найчасцей рук альбо галавы.
«Весяліся і зямля, апрамененая ўзнёслым бляскам, бо асвяціў цябе промень спрадвечнага Валадара. Цэлы свет няхай адчуе, што вызваліўся ад цемры». (З пасхальнага гімну Exsultet)
Ваша дзіця сёлета прыступае да Першай святой Камуніі, а вы не ведаеце, як самім да гэтага падрыхтавацца? Важна памятаць, што не толькі катэхеты і святары ўдзельнічаюць у падрыхтоўцы дзіцяці да гэтай падзеі. Таму, лічым, што ў гэтыя перадсвяточныя дні бацькам не зашкодзяць некалькі наступных парад.
Запрашаем у пілігрымку з удзелам у кангрэсе "Маці ў малітве". У плане наведванне Чэнстаховы, Кракава, Лагеўнікаў, Кальварыі-Зэбжыдоўскйа, Непакалянава (Польшча) 18-22.09.2017.
Одно время я был подавлен проблемой, годами существующей в церквях, и она сильно тревожила меня. Проблема заключалась в следующем: почему христианам так трудно молиться?
24 чэрвеня ў мінскай архікатэдры дыякан Раман Страшко атрымаў прэзбітэрскае пасвячэнне, а выпускінк драгічынскай семінарыі Яўген Вінтаў — дыяканскае. Пасвячэнні ўдзяліў дапаможны біскуп Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі Юрый Касабуцкі.
Самотнасць, пачуццё пакінутасці спадарожнічаюць людзям заўсёды. Як бы нам гэтага ні хацелася пазбегнуць ці як бы гэта ні адмаўлялі. Сваю самотнасць неабходна навучыцца правільна перажываць. Гэта адна з тэм, якую закранае Евангелле і над якой мы сёння паразважаем.
