Адной з фундаментальных ісцін хрысціянскай веры з’яўляецца ўцелаўленне Божага Сына. “А Слова сталася целам i пасялiлася мiж намi” (Ян 1, 14). Пан Езус вельмі канкрэтна, адчувальна ўвайшоў у гісторыю чалавецтва, каб збавіць яго. “Нельга сумнявацца, што Хрыстос меў сапраўднае цела з усімі яго ўласцівасцямі, сярод якіх найбольшай з’яўляецца любоў. Нельга сумнявацца, што меў таксама фізічнае сэрца, падобнае на наша, бо без гэтай найцудоўнейшай часткі цела людское жыццё не магло б існаваць, што датычыць і пачуццяў. [...] Божае слова прыняло чалавечую натуру – сапраўдную, дасканала чалавечую – і сфарміравала сабе цялеснае сэрца, якое падобна нашаму можа цярпець, быць прабытым, параненым” (Пій XII, Haurietis aquas).
Даволі часта, прыходзячы ў касцёл, можна пабачыць кансэкраваных асобаў – сясцёр і братоў, айцоў. Усе яны належаць да нейкіх ордэнаў і супольнасцяў, якія маюць сваю акрэсленую харызму і заданне. Кожны чалавек, прымаючы рашэнне ўступіць у манаскую супольнасць, паступова знаёміцца з жыццём людзей, якія там прабываюць, праз працу, малітву і супольнае жыццё пачынае паволі напаўняцца духам таго ці іншага кляштара. І так з цягам часу маладзён ператвараецца ў сапраўднага манаха, які ўвабраў у сябе дух, харызму і акрэслены спосаб жыцця.
У сувязі з пандэміяй каранавірусу і абмежаваннямі з мэтай яе прадухілення, многія вернікі ўпершыню пачулі пра духоўную камунію. Што гэта такое і як яе прымаць – у матэрыяле ксяндза Міхала Любавіцкага.
Пастаянная рада Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі рэкамендуе пры немагчымасці ўдзелу ў святой Імшы маліцца дома і прымаць духоўную камунію. Дарэчы, яе практыкавалі многія святыя і раілі як адну з найбольш плённых духоўных практык. У наш час пра духоўную камунію зноў нагадалі святы Ян Павел ІІ і Бэнэдыкт XVI.
Пробашч парафіі і кусташ Дыяцэзіяльнага санктуарыя Пана Езуса Журботнага ў Росі кс. Чэслаў Паўлюкевіч разважае над праблемамі, якія вядуць чалавека да страты шчасця.
Гэта была чатырнаццатая па ліку роварная пілігрымка ў Будслаў. З 35 чалавек, якія вырушылі ў гэтае падарожжа ў Нацыянальны марыйны санктуарый, значная частка раварыстаў пілігрымавала ў Будслаў ужо не першы раз.
Належыць да найбольш вядомых містыкаў Касцёла. Яго працы, поўныя захаплення над таямніцай Святой Тройцы, увесь час чытаюцца па-новаму. Іх каментавалі, між іншым, св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус, св. Эдзіт Штайн і св. Ян Павел ІІ. Яна ад Крыжа лічаць адным з галоўных стваральнікаў літаратурнай іспанскай мовы. Яго проза поўная паэтычных выразаў, а паэзія насычана духоўнай сімволікай.
«Для ўсіх – пастыраў і вернікаў – Літургія Пасхальнай вігіліі павінна ўзнавіць сваё асаблівае значэнне ў літургічным годзе, да таго ўзроўню, каб на самой справе стацца святам усіх святаў» (Ян Павел II, Апостальскае пасланне ў 25-ю гадавіну Канстытуцыі аб святой Літургіі, 6).
О том, как жить счастливой и полной жизнью, быть свободными и радостными, переживать трудности и падения, сохраняя надежду и мир в сердце, подскажут 15 цитат из проповедей и публичных речей Папы в 2018 году.
У касцёле свв. Сымона і Алены – адной з вялікіх святыняў Мінска – 28 верасня, з цяжкасцю змясціліся жадаючыя памаліцца разам з іерархамі з усёй Еўропы. Біскупы прыбылі ў беларускую сталіцу на асамблею Рады Канферэнцый Біскупаў Еўропы.
У жыццё траіх пастушкоў увайшоў сам Бог і даручыў ім перадаць Пасланне, скіраванае ўсяму свету. Луцыя, Францішак і Гіяцынта не толькі асабіста стараліся выканаць пажаданні Марыі, але і ішлі да іншых, каб пераканаць людзей у сапраўднасці аб’яўленняў і заахвоціць іх да малітвы. Дзеці сталі здольнымі да гераічных ахвяр, складзеных з любові да Езуса за навяртанне грэшнікаў і адплату за грахі, здзейсненыя супраць Беззаганнага Сэрца Марыі. Іх хваляваў лёс грэшнікаў. Спачуванне да загубленых людзей узрасло яшчэ больш пасля таго, як Марыя паказала ім пекла.
Шмат гадоў таму нашыя продкі шукалі магчымасці стварыць такую форму літургічнага набажэнства, якая дазволіла б не проста пазнаёміцца з гістарычным фактам – мукай і смерцю Езуса Хрыста, – але і самому асаблівым чынам духоўна перажыць гэты шлях.
Май асаблівым чынам прысвечаны ўшанаванню Маці Божай, у сувязі з чым на працягу месяца адбываюцца Маёвыя набажэнствы, цэнтральнай часткай якіх з’яўляецца адна з найпрыгажэйшых Марыйных малітваў – Ларэтанская літанія.
У Касцёле, які ёсць Целам Хрыста, не ўсе члены выконваюць аднолькавы абавязак. Гэтая рознасць абавязкаў у цэлебрацыі Эўхарыстыі выяўляецца знешне ў разнастайнасці літургічнага адзення. Таму адзенне павінна быць знакам уласнага абавязку кожнага прыслугоўваючага. Апрача таго, літургічнае адзенне павінна падкрэсліваць прыгажосць самога літургічнага дзеяння.
Ушанаванне мукі i ўваскрасення Пана Езуса доўжыцца поўныя тры днi. Распачынаецца яно ў Вялiкi чацвер вечарам, а заканчваецца вечарам у нядзелю. Святы Пасхальны Трыдуум з’яўляецца своеасаблiваю кульмiнацыяй усяго літургічнага году. Гэта не падрыхтоўка да Вялiкадня, а само ўшанаванне Хрыстовай Пасхi, праз удзел у Яго муцы, смерцi i ўваскрасенні. Вернiкi павiнны прымаць шчыры ўдзел у гэтых абрадах, прыступаць да святой Камунiі, таму варта паспавядацца яшчэ да Вялiкага чацвярга.
Каб па-сапраўднаму зразумець сэнс Святога Пасхальнага Трыдуума, трэба памятаць, што смерць i ўваскрасенне Хрыста — адно цэлае. Хрыстус адкупiў чалавецтва не толькi праз сваю смерць, але i праз уваскрасенне, — значыць, усёю Пасхальнаю мiстэрыяй.
“Да Цябе ўсё прамаўляе: Галасы людзей, траў, ветру, І мінучыя, і спрадвечныя. Усё ля ног Тваіх каецца, Лісце ў садзе, зерне ў глебе, Да Цябе ўсё горнецца. Ты зарыстая Гаспадыня мая!”
Ужо распачаўся месяц май, які паўсюдна лічыцца самым прыгожым. Касцёл прысвячае гэты перыяд асабліваму ўшанаванню Маці Божай. “На самой справе гэта Яна з’яўляецца найпрыгажэйшай кветкай, якая расцвіла з часоў стварэння, «ружай», якая з’явілася ў адпаведны час, калі Бог, пасылаючы свайго Сына, адарыў свет новай вясной. Яна таксама з’яўляецца пакорнай і далікатнай выканаўцай першых крокаў хрысціянскай супольнасці: Марыя – сэрца гэтай супольнасці, таму што сама Яе прысутнасць сярод вучняў з’яўляецца жывой памяццю пра Езуса і задаткам дару Яго Духа”, – казаў у 2010 г. папа Бенедыкт XVI у катэхезе, якая растлумачвала літургічны кантэкст прысвячэння Марыі гэтага месяца.
Тэрмін "міністрант" паходзіць ад лацінскага слова "ministrare", што азначае "служыць". Звычайна міністрантам з'яўляецца малады свецкі чалавек, які, пасля адпаведнай падрыхтоўкі можа прыслугоўваць у святых абрадах, тым самым прадстаўляючы вернікаў пры алтары і дапамагаючы цэлебранту.
